aç insanın dayanılmaz ağırlığı

budur işte.

hayat karşıma neden çıkıyorsun

Yanlışı nerede yaptım diye sormuşum kendi kendime. Daha doğrusu nerede yaptım dememişim, yanlış nerede demişim.
Ankara'dan işten döndüğümde belime kadar olan saçlarımı bir çırpıda hiç düşünmeden kestirivermişim. Kimseler danışmadan. Çantamı atıvermişim rüyalarla dolu odama. Koşarak kuaföre gitmişim, hiç kıymadan saçlarımı bir çırpıda acımadan kestirivermişim.
Şimdi ise üzerinden neredeyse on ay geçti hadi diyelim dokuz ay, uzamalarını bekliyorum.
Çünkü o sırada ben bilinçli bir şekilde yaptığımı kabulleniyordum.
Kabullenmek ne kelime benim haklı nedenlerim vardı.
Şimdi herşeyi geride bırakmanın arifesindeyim.
Bir senedir çok belli şeyler için kavga ediyorum.
Dua ediyorum.
Bir senedir hiç durmadan istediğim şeyleri değiştirmeden dualarla oldurmaya çalışıyorum.
Kendimi seviyorum. Yalanım yok.Ve son zamanlarda yaptıklarımdan dolayı kendimden hiç utanmıyorum.
İkincil olmak hoşuma gidiyor.
Birincil durumdakilerin canının nasıl da fazla yandığını görüp ikinciliği kabul ediveriyorum.
Hatalarımın birincisi burada başlıyor.

çocukluğumun kahramanı. en yakın arkadaşım.

küçük pıtırcıktan bir öpücük :)