Her çıkışın bir inişi varmış.
Yasadık da gördük, haybeye konşumuyoruz yani.
Yukarıya çıkarken nasıl inerim diye düşünmek beyhude.
Çünkü çıkabiliyorsan eğer yumuşak topraklı tepeye inebilirsin de…
O tepeye vardığımda gördüm ki, her yer her zaman güneş almıyor.
Bazen gölgelik huzurlu, rüzgar esiyor tatlı tatlı. O kadar tatlı ki sorma.
Modaya kadar götürüyor adamı.
Güneş ıpılık, tenime vuruyor
Keci yollari var, patikalar...
Yürümemi kolaylaştıran geçitler, nefes almaya calışan topraklar.
Bunlar kurtarılmış topraklar ve her daim işgal altında kalmaya mahkumlar.
Yine de geliveriyorsun aklıma, şu pıtırcık gibi üzüm açmış, yarının garantisi olmayan şehirde.
Kovalıyorum seni aklimdan, guneş de tam batarken.
İniveriyorum aşağıya hem de en kolayindan.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder