bir çok kişi varken etrafımda, nefessiz kaldığımı hissediyorum. yalnızlığıma kafamı takıyorum. kaçarcasına uzaklaşmak istiyorum. soluğum tükeniyor. kar yağsa keşke. kar yağsa burnuma kar koksa, kar yağsa burnumun direği sızlasa, ağzımdan buhar çıksa. eve koşarak girsem. ayağımdaki karları dışarıda silkelesem. botlarımı kapının önüne bırakıp içeriye süzülsem.
ama yalnız olmasam.
o kadar içim dolu ki. o kadar çoğalma hevesindeyim ki ve yalnızlık bir şekilde, hep peşimde...doğru düşünemiyorum. kar yağsın istiyorum. karla beraber birileri kapımı çalsın. sürpriz olsun ama. öyle bir sürpriz yapsa ki bana dünya, inancımın boşa olmadığını bilmeliyim hala...
dar atıyorum kendimi içime. kaçarcasına uzaklaşıyorum dışarıdan. içim sıkışıyor belki kendimin kendime yaptığı kalabalıktan, durup düşünemiyorum, dışarıda çok üşüyorum.
13 Ocak 2011 Perşembe
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder