söz uçar yazı...

Birileri tanıyordu seni. Birilerinin arkadaşıydın,kardeşi, sevgilisi, kocası, hocası, babası, abisi, dostu,yoldaşı,dildaşı,dindaşı...Ben hiç tanımıyordum seni, okuyordum, yazıyordun, seviyordun, biliyordun, bir de mütevaziydin ki sorma.
Ben en çok mütevazi insan severim.Ben mesela hiçbir zaman mütevazi olamadım. Nasıl olunur öğrenmeye çalışıyorum, denemeler yapıyorum ama zor...İnsanın hırsları olmadan bu dünyada yaşaması zor. Çünkü biz çoğunluk olanlar var ya işte biz onlardanız. Ve ne yazık ki bize öğretilen aradan sıyrılmak için kendini göstermen gerektiği. düşünceler ve yazılarla değil, her halinle kendini göstermekten bahsediyorum. Öne çıkma, ama fikirler dahilinde hep uzaktan bakma ve geride kalma. Yazmama, okumama, düşünmeme asla itiraz etmeme, kabullenme, susma ve ardından gelen mutlak sessizlık. Bir ara bağırırdık sokaklarda, elektirikler kapanırdı, elimize tavalar tencereler alıp slogan atardık evimizin penceresinden "Susma sustukça sıra sana gelecek". Sıra bize geldi hatta bizi geçti, sıra çocuklarımıza geldi. Biz hala susuyoruz...

Dört yıl geçmiş.Kendi içimizde kendi aramızda konuşuyoruz, tartışıyoruz, yazıyoruz...O kadar. Sene-i devriyelerde yapıyoruz bunu, ne daha önce ne de daha sonra. Seni unuttuğumuzdan sanma sakın. Hayat gailesi falan filan bu kadarına izin veriyor. Hatırlamak diil, birilerine hatırlatmak amacımız. Yoksa unutmuyoruz. Hatırlamak için önce unutmak gerekir ki biz senin hakkında hala düşünüyoruz, dizilerde katilin yakalanıyor,anca hayalimizde gerçekleşiyor dört senedir uğrunda çene çaldığımız. işte biz böyleyiz. Bu kadarız. Dizilerle avunup, yazılarla anıyoruz.

Daha güzel günlerin geleceğinin bilinciyle, bu ateşi söndürmeye çalışanlara inat, kardeşimizsin...